اتفاقات این خاطره دقیقا از 19 تا 22بهمن رخ داده است
مادرم همیشه این روزها را برایمان این گونه تعریف می کند :
19بهمن ،به خانه برادرم در قصر فیروزه رفتم تا همسرش تنها نماند (آخر برادرم ارتشی بود وآن روز سرکار بود)، آره ،همان روزی که همافران ارتش با لباس نظامی به دیدار امام خمینی (ره) رفتند و به ایشان ادای احترام کردند و....)،همان روزهم گاردشاه به همافران حمله کرده بود ودرگیری ها شروع شده بود وما خانواده ها هم دست به کار شدیم، من با وضع حساسم (آن موقع من ،خواهرتان را ،پا به ماه بودم ) به همراه زن داداشم ،خانه به خانه می گشتیم ولباس شخصی تهیه می کردیم وبه برادر کوچکم(یکی از سربازهای امام خمینی (ره)در سال 42بود که بعد ها در جبهه به شهادت رسید ) می دادیم واو هم لباسها را به نظامی ها می داد تا با تغییر لباس بتوانند از طریق سوراخ دیواری !!(که همین برادر کوچکم مسبب ایجادش بود )، فرارکنند ... برادر بزرگم (الان سرهنگ بازنشسته ارتش است )نیز آنموقع ،مسوول اسلحه خانه بود وانجا مشغول پست دادن ، بعد از پیروزی انقلاب ، با نشان دادن 2گلوله به ما ، گفت که آن شب او کلید اسلحه خانه را به افسران ومردم داده بوده تا آنها هم بتوانند از خود دفاع کنند و چند گلوله هم ،در حین ماجرا از نزدیک او رد شده وهمان گلوله هایی که نشانمان داده بود ....
پسر عمویم محمد شجاعی ،همافری بود که شش ماه پیش از پادگان اصفهان فرار کرده بود وساواکی ها این مدت در پی او بودند ، وقتی مردم ،شروع به تسخیر مکان های حساس کردند ، او نیز به کمک مردم شتافته بودا نقلاب پیروز شده بود و ما ها نگران او بودیم وخبری نداشتیم (آخرین بار که به خانه آمده بود ، کفش ولباسهایی پوشید که به راحتی بتواند مبارزه کند و...) ، تااینکه فردای آن روز عکس او را در صفحه شهدای روزنامه کیهان یافتیم ،با چه حالی به بهشت زهرا (س) رفتیم وجنازه اورا(که حالا به عنوان اولین شهید هوانیروزنامیده می شود) تحویل گرفتیم وگریه می کردیم و ،" دربهار آزادی ،جای شهدا خالی "زمزمه آن موقع مان بود ... اورا به روستای پدری مان در روستای نیوان سوق شهرستان گلپایگان آوردیم وبه خاک سپردیم ،بعد ها فهمیدیم او در نارمک ،نزدیک خانه نامزدش ، در آخرین ساعات پیروزی انقلاب ،در هنگامه تسخیر کلانتری ،با گلوله مستقیم دژخیمان ساواک به شهادت رسیده است ،روحش شاد وراهش همیشه پر رهرو باد
